دوران نظری وارد دبیرستان مفید 1 شدم. مدرسه ای که با تمام مدارس دیگر فرق می‌کرد. توصیفاتی که الان از مدارس ژاپن می‌کنند و البته خیلی بهتر از آن، همه اش در این دبیرستان اجرا می‌شد. دانش آموزان مسئولیت تمام امورات مدرسه را برعهده داشتند. از برگزاری صبحگاه و نظافت روزانه کلاس ها گرفته تا گرم کردن غذا و  مراسم های بزرگی مثل هفته قرآن و هفته شهدا و … . راستش آغاز کار مدیریتی من توی همین مدرسه دوست داشتنی رقم خورد. وقتی از مدرسه فارغ التحصیل شدم به عنوان مسئول هفته شهدای دبیرستان مفید انتخاب شدم.سال اول در رشته عمران-عمران دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی قبول شدم.آخرای دانشگاه بود که وارد بازار کار شدم. اما باید آزمون کارشناسی ارشد رو هم شرکت می‌کردم. یادم می آید در همان سال در دانشگاه امام صادق رتبه 7 را آوردم. بدون وقفه بعد از فارغ التحصیلی در رشته عمران-زلزله دانشگاه صنعتی امیرکبیر قبول شدم. با ورود جدی به عرصه کار، با یک واقعیت بزرگ روبرو شدم. واقعیتی که زندگی علمی و کاری من رو تغییر داد. در عرصه کاری، با تمام وجودم درک کردم که سازمان ها از نظر نیروی متخصص مهندسی هیچ مشکلی ندارند و حتی سطح مهندسان کشور از سطح نیاز سازمان‌ها بالاتر هم هست. نقطه ضعف شرکت ها، مدیریت است. مدیریت است که باعث می‌شود یک شرکت از فرش به عرش برسد و برعکس اینجا بود که نظام فکری من برای آینده متحول شد.هر مدیری که می دیدم آنالیزش می‌کردم و نقاط قوت و ضعفش را برای خودم می نوشتم و بعد با میزان موفقیتش مقایسه می کردم. شروع کردم به خواندن کتاب‌های معروف مدیریتی. کتاب‌هایی مثل مدیر یک دقیقه ای و هرم معکوس و 5 جادویی و …. و البته کتاب از خوب به عالی اثر جیم کالینز .یکی دیگه هم که مطالب قشنگی داشت کتاب “هاروراد چه چیزهایی را به شما یاد نمی دهد” اثر مک کورمک بود. اما تکلیف مسیر علمی ام چه می‌شد؟ در گیرودار انتخاب یک گرایش مدیریتی بودم که همسوی با دانش عمرانی من باشد که با گرایش مدیریت پروژه و ساخت آشنا شدم. کتابهایش را خواندم، استانداردهایش را خواندم و کلاس‌هایش را شرکت کردم. این شد که تغییر رشته دادم و دکترام رو توی یکی از رشته های مدیریتی که هم بسیار نزدیک به مباحث مهندسیه و از طرفی نیاز به ریاضیات بالایی داره ادامه دادم یعنی مدیریت پروژه. (راجع به مدیریت و ارتباط اون با ریاضیات یه مقاله نوشتم که میتونید از اینجا  مطالعه کنید). اون سال (سال 1390)  توی آزمون جامع دکتری، نفر اول شدم و مباحث مدیریتی رو به صورت آکادمیک دنبال کردم.من به تدریس علاقه بسیار زیادی دارم.

نکته مهمی که طی تدریس فهمیدم این بود که ماهیت مدیریت، ماهیت تجربی هست. یعنی جنس مدیریت، مثل ریاضی و فلسفه نیست که بنشینی و با صرفِ تفکر و تمرین ذهنی پیشرفت کنی. باید مسائل مدیریتی رو بچشی و اونا رو لمس کنی تا بتونی بهترین راه حل ها رو ارائه بدی. این بود که ضمن تدریس وارد عرصه عملی مدیریت شدم.
دنیایی پیچیده و چند بُعدی و مدام در حال تغییر. پر از هیجان، ریسک و البته استرس که در فضای ایران این پچیدگی ها چند برابر میشه. با همه سختی هاش، محیط کاری مدیریت در ایران بسیار برای من جذابه. من شخصاً به این نتیجه رسیدم که یک مدرس واقعی علم مدیریت، باید درون محیط مدیریت حضور داشته باشه. در چنین صورتی حرفاش تحول آفرین و راهگشاست.

فعالیتهای اجرایی من در عرصه مدیریت همیشه با تحقیق و مطالعه و آموزش دادن و آموزش گرفتن همراهه. وقتی توی اجرا هستی تازه متوجه میشی که چه مباحثی کاربردیه و چه مباحثی وقت تلف کردنه.  خیلی از دروس دانشگاهی مدیریتی باید از حالت ترجمه کتابهای خارجی دربیان و با نیازهای کشورمون، بروزرسانی بشن. حضور در صحنه مدیریت باعث شد که خیلی از نیازهای واقعی مدیران رو بفهمم. مثلاً این که مدیران باید بگونه ای متفاوت سخنرانی کنند که حاصلش شد کتاب سخنرانی به سبک مدیر کاریزماتیک. یا مثلاً این که هر مدیری نباید فقط به فکر مدیریت زیردستش باشه بلکه باید همرده و بالادستش رو هم مدیریت کنه.

بگذریم. امیدوارم توضیحاتی که راجع به خودم دادم کافی بوده باشه. هدف ما در مدیرجو اینه که از جای جای سرزمین پاک و سرفرازمون ایران یک بدنه بسیار قدرتمند از مدیران بسازیم که دانش و تجربه و قدرت مدیریتی شون، غیرممکن ها رو در این سرزمین ممکن کنه و ایران رو به جایی که شایستگی اش رو داره برسونه.
اگه خواستین با هم ارتباط داشته باشیم ایمیل بهترین راهه.

ایمیل من که فقط به دوستان مدیرجویی اختصاص داره هم اینه:
Modirjoo@gmail.com

ایمیل نه فیلتر میشه نه محدودیت های پیامرسان ها رو داره. ایمیل ها رو حتماً جواب می دهم و سعیم اینه که در کوتاهترین زمان ممکن (کمتر از 24 ساعت) پاسخگو باشم